4. Alicia Rossi

Alicia

Weszłam do pokoju.Od razu mi się spodobał.Ściany były pomalowane na fioletowo.Na podłodze były panele jasnego koloru.Ozdobą podłogi był mały,włochaty dywanik w kolorze liliowym.Na przeciw drzwi znajdowało się okno, przez które wpadało wiele światła.Pod nim stał stół i krzesła z jasnego drewna . Obok była mała lodóweczka na zimne napoje i nie tylko . Na lewej ścianie mieściło się dwuosobowe łóżko , biurko, na którym stał komputer i czarna lampa , i pusty regał . Od razu zapełniałam go swoimi książkami , pamiątkami , albumem ze zdjęciami i innymi rzeczami. Na prawej ścianie znajdowały się również drewniane drzwi prowadzące do łazienki . Wyciągnęłam laptopa i zaczęłam pisać e-maila do rodziców , że dotarłam na miejsce bezpiecznie .

Jula

Wędrowała wesoło korytarzem, aż dotarła do pierwszych drzwi obok jej, o numerku 4. Bez wahania zapukała donośnie kilka razy i czekała na jakąś odpowiedź. W trakcie drogi do internatu zastanawiała się jak będzie on wyglądał. Miała mnóstwo pomysłów, ale nie spodziewała się tak pięknego wyposażenia i widoków. Cieszyła sie na myśl że spędzi tu najbliższy czas, nie wiedziała ile, miała nadzieje że jak najdłużej. Po chwili drzwi otworzyła jakaś dziewczyna.
-Hej, jestem Julka mogę wejść? - spytała dziewczynę i z uśmiechem.

Alicia

Siedziałam sobie spokojnie w pokoju kiedy nagle usłyszałam pukanie do drzwi. Nie spodziewałam się że tak szybko zacznę poznawać tu ludzi. Ale w sumie to fajnie, że to nie ja musiałam chodzić i pikać do pokojów żeby kogoś poznać.Podeszłam do drzwi i je otworzyłam.Ujrzałam w nich jakąś dziewczynę.
-Hej , miło Cię poznać . Ja jestem Alicia . -powiedziałam milutkim głosem i uścisnęłyśmy sobie dłonie. - Wejdź proszę . Tylko nie zwracaj uwagi na mały bałagan, który zastaniesz. Dopiero wczoraj tu przyjechałam i jeszcze za bardzo nie ogarnęłam . -odparłam.

Jula

Jula usiadła na fotelu na przeciw dziewczyny przyglądając się jej i pokojowi. Dziewczyna była prawdopodobnie w podobnym wieku, miała brązowe włosy i piwne oczy. Ubrana była wygodnie w t-shirt i jeansy, tak samo jak Jula. Pokój był fioletowy, miała jasne panele i liliowy dywanik. Okno miało widok na ten sam park, który dziewczyna widziała ze swojego pokoju.
-Ja dopiero co przyjechałam i też mam jeszcze bałagan. Fajnie tu prawda?

Alicia

Julia rozglądała sie po pokoju. Pewnie podziwiał mój bałagan. Zaśmiałam się w duchu.
-No , fajnie tu. Jesteś pierwszą osobą, którą poznałam tutaj. Od kiedy tu jesteś ?.- zapytałam.
Julia miała czarne , bujne włosy i szare oczy. Była również szczupła .
- Może się czegoś napijesz ?. Cola , woda , sok ?. - zapytałam .
Hm.. mi szczerze mówiąc nie chciało sie za bardzo pić , ale nie wypada gościowi nie zaproponować nic do picia .

Jula

-Nie, dzięki- odpowiedziała na pytanie o picie, po chwili zastanowienie uznała, że nie chce jej się pić.
-Dopiero co przyjechałam, skąd jesteś? -spytała Alicię. Czuła się taka szczęśliwa, choć wiedziała, że pewnie będzie tęsknić za rodziną mimo to perspektywa uczenia się tu, zawarcia nowych znajomości, możliwości poznania nowego kraju i robienia dla odmiany innych rzeczy niż zawsze.

Alicia

-Urodziłam sie w Nowym Yorku ale po wypadku mojej siostry przeprowadziłam sie z rodzicami do Włoch. - odpowiedziałam. Z mojej twarzy na moment znikł uśmiech na wspomnienie tej tragedii.Chciałabym żeby to sie nigdy nie wydarzyło ale niestety nie można cofnąć czasu.
- A ty skąd pochodzisz?. -zapytałam.

Jula

-Z Włoch-odpowiedziała Julka. Pierwsza pozna dziewczyna wydawała się być bardzo miła. Przyglądała się dziewczynie gdy ta odpowiadała. Widać było, że bardzo to przeżywa, pewnie zdarzyło się to stosunkowo nie dawno. Julia próbowała postawić się w jej sytuacji i zrozumieć co Alicia czuje, ale nie potrafiła. Panowała cisza, która Julce działała na nerwy, w końcu zdecydowała się odezwać.
-Może pójdziemy zobaczyć park, który widać z okna?- zaproponowała nieśmiało, co było do niej nie podobne, gdyż zwykle nie miała problemów z rozmowami i z pewnością siebie.

Alicia

Kiedy Julia odpowiedziałam zaczęłam sobie przypominać czas kiedy moja siostra jeszcze żyła. Pamiętam jak razem się bawiłyśmy w berka czy w inne zabawy , pomagałam robić lekcje , pilnowałam gdy rodziców nie było i jeszcze godziny spędzone w szpitalu , czekając na wiadomość o życiu Francescy .Może to właśnie przez moje nie dopilnowanie to stało?. Wszystko przeze mnie .
Nie wiem po co to właściwie robiłam,po co to wspominałam , lepiej byłoby gdybym nie rozpamiętywałam, mniej by bolało. Ale przecież nie da się zapomnieć o bliskiej osobie. Po chwili się zorientowałam , że przez moje zamyślenie zapadła cisza , niezręczna cisza.
-Jasne . - odpowiedziałam. - Dobra to ja wezmę telefon, zamknę drzwi i idziemy. - dodałam. Wykonałam czynności i wyszłyśmy z pokoju .